Abu Simbel
- świątynie Ramzesa II i królowej Nefertari
Miejsce
(22o21' N 31o38'
E) w którym znajdują się dwie wykute w skale świątynie Ramzesa II, położone
ok. 250 km na południowy-wschód od Asuanu. Świątynie zostały odkryte przez
podróżnika Jean-Louis Burckharda w 1813 roku i częściowo oczyszczone z
zasypującego je piasku cztery lata później przez
G.B. Belzoniego. Większa
świątynia jest dedykowana Amonowi-Re, Re-Horachte, Ptahowi oraz
deifikowanemu Ramzesowi II. Fasada świątyni zdominowana jest przez cztery
kolosalne posągi króla w podwójnej koronie z chustą nemes. Pomiędzy dwoma
parami posągów znajduje się wejście do kutego w skale wnętrza świątyni.
Monument symbolizuje dominację Ramzesa II w Nubii. Wielka świątynia jest
dokładnie zorientowana względem słońca, tak że dwukrotnie w roku (20
lutego i 20 października) promienie wschodzącego słońce oświetlają sanktuarium i
siedzące posągi bogów w najodleglejszym miejscu świątyni.
Nieopodal,
znajduje się mniejsza, również kuta w skale, świątynia dedykowana
królowej Nefertari i bogini Hathor. Jej fasada przedstawia dwie stojące
figury króla obok posągów królowej Nefertari po obu stronach wejścia.
Korytarz prowadzi do sali z sześcioma kolumnami, których kapitele
wyobrażają sistrum (atrybut bogini Hathor). Dalej, poprzez westybul
droga wiedzie do do sanktuarium, gdzie posąg bogini Hathor ochrania
Ramzesa II.
W latach 60-tych XX w, obu świątyniom
zagrażało zalanie przez wody zbiornika Nassera w konsekwencji budowy
wielkiej tamy asuańskiej. Zabytki zostały rozebrane i przeniesione w
bezpieczne miejsce, 210 m dalej w głąb lądu i 65 m wyżej, oraz ponownie
zmontowane. Całej akcji ratowania świątyń nubijskich, prowadzonej przez
archeologów i inżynierów, patronowało UNESCO.